स्वप्नांच्या मखमली आश्वासनांवर विसंबून उताणी पडलेली रात्र आठवली की काळजात चर्र होतं. कधी काळी याच रात्रीच्या आळोख्या-पीळोख्यांवर जीव ओवाळून टाकला होता. स्वप्नं असतातच जहरी, दिवस-रात्र धडपडणाऱ्या उरातील श्वासास फूस लावून पळवून नेणारी. नशिबाचे वादळी तडाखे बसले आणि नियतीनं दाखवली पाठ की मग येते जाग, मग शोधतात स्वप्नं आसरा, स्वतःच कालवलेल्या विषारी मनात; मग घेता येतो रात्रीच्या केसांतला मोगरी श्वास, आणि होता येतं फुलपाखरांच्या पंखांइतकं कणखर !
No comments:
Post a Comment