कधी एकटीच भेटते
पहाटेच्या किना-यावर
धुक्याच्या वाळूत
पाय पसरून बसलेली !
कधी बोच-या थंडीत
माळावरल्या बॅगेतली,
पांढरी शुभ्र शाल
लपेटून बसलेली !
वेडं करते
शहाणा करते
पण आयुष्याचं चुकलेलं गणित
उत्तराची अपेक्षा नसतानाही !
पिकली पानं गळतात... मातीत रुजतात...नवे अंकूर जन्म घेतात...वृक्ष उमलतात...नियतीचं चक्र फिरत राहतं... आणि आपण - आपण हा सोहळा डोळ्यात जागवत जगतो... ते मिटेपर्यंत !
Saturday, January 16, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
डोह
आठवणींच्या काळ्याशार डोहात तहानलेल्या पक्षाने घ्यावी तशी - झेप घेऊन, पांगलेला जीव कधीही ना शमणारी तहान जड पंखात साठवून फिरत राहतो स्मरत रा...
-
गडद झाडीचा रंग ओथंबून ओघळतो पाठीवर मानेवरून कांकणभर पाउस ठिबकतो वाहतो धुकट ओल्या बोटातून आभाळभर पाणी वाऱ्यानं हलावं तशी तुझी पावले...
-
पानातून सांडलेलं उन पिऊन , मातलेल्या केवड्याचा गंध ; अंधुक अंधुक उजेडातून , रापलेल्या देहाचा रंग ; वक्षांवरून पसरलेले – दो...
-
आठवणींच्या काळ्याशार डोहात तहानलेल्या पक्षाने घ्यावी तशी - झेप घेऊन, पांगलेला जीव कधीही ना शमणारी तहान जड पंखात साठवून फिरत राहतो स्मरत रा...
Te Ganit sodwayla tu Abhyankar la yayla pahije hotas!!
ReplyDeleteFarach surekh..
ReplyDeleteno words beyond that..
Harish
http://arjungabriel.wordpress.com/