पिकलं पान...

एक चित्र अर्धवटच राहिलं. एक नातं अर्धवटच राहिलं. थोडासा कोन चुकला. म्हटलं खोडरबर वापरावं. चित्राचं ठीक आहे हो पण नात्याचं काय ? नात्यातले चुकलेले कोन असे थोडेच खोडता येतात. रेघ ओढतानाच विचार करायचो असतो, नाही का ?

आठवते का गं तुला ती रात्र ? प्रेमाच्या रंगमंच्यावर दोन नवी पात्रं ! . वारा तूफान वाहणारा चंद्ररंगात न्हायलेला रातराणीला जागवणारा आठवतोय का ? . कोसळणारा पाउस मातीच्या उरात धडधड मग ओल्या मातीतून आलेला गंध आठवतोय का ? . रात्रीच्या भयाणतेवर स्वार होउन किर्र दाटलेला अंधार आणि अंधारात माखलेला तूझा माझा संवाद आठवतोय का ? . नकळत झालेला तूझा थंड स्पर्श गात्र गात्र फूलवीत अजाण हर्ष बिजलीचा कहर आणि फाटलेल आभाळ आठवतंय का ? . अशा किती वळणांसारखं ते वळणही आपण वळलो अता एकाच वाटेवर उलट दिशेनं जाणारे आपण दोघे तुला दिसतोय का ?

जगण्याशी केली मस्ती , मस्तीचे गाणे केले लिहिताना गुणगुणताना संगीत मनाचे फुलले ! प्रेमात आर्त डोळे , डोळ्यात बांधुनी पूजा पूजेत अर्पूनी सा-या देहाचे सोने केले ! स्वप्ने जळून जाता , अश्रूत राख भिजली राखेत अंकुरावे संस्कार हेच झाले ! प्रत्येक बाजू बिंदू , आयुष्य भूमिती होते जन्माचे सार सगळ्या शून्यात एकवटले ! मृत्यूचे स्वागत करतो , जगताना सूतक होते निमिषात वाटले म्हणूनी हे डोळे हसरे केले !

जगाचा कारभार आटोपून सूर्य आपल्या घरी गेला इतक्यातच या आईच्या कुशीत माझा जन्म झाला ! दिवस कधी पाहिलाच नव्हता, लख्ख प्रकाश माहितीच नव्हता सोनियाच्या पावसात हा देह कधी न्हायलाच नव्हता ! चंद्राच्या चांदण्यात मार्ग शोधत राहिलो धुरकटलेल्या रेषात ध्येय हुडकत फिरलो ! मग कळलं हा तर सारा नियतीचा खेळ चन्द्र सूर्य काढ़ती इथे आपापला वेळ ! तेवढ्यात एक किरण माझ्या देहावर पडला आणि विस्कटलेल्या हाडात चैतन्य होउन रमला ! मग कसं सार स्पष्ट झालं सुर्व्यान रातीला गिळाल्याचं कळलं ! आताशा त्या चांदण्या दिसत नाहीत पण चांदण कसं नीट आठवत मनात कधी अंधार झाला की तेच मला मार्ग दाखवत !

ढगातलं पाणी लहानपणी, मी असंच एकदा माईला विचारलं, माई ते आकाशात तिकडे काळं पांढरं कापसासारख काय उडतय ? माई म्हणाली, ते ढग आहेत त्यात पाणी असतं। नंतर एकदा माईच्या डोळ्यात पाणी पाहून मी विचारलं, माई तुझ्या डोळ्यात काळे पांढरे ढग आहेत ? ती हसून म्हणाली, खूप वेळ आकाशात पहात राहिलं, की डोळ्यात ढग जमा होतात। काही काळ जमीनीकडही पहावं !

सारीच आंसवे ही का बंडखोर झाली तू उभी दारात अन रडवून सांज गेली ! त्या रम्य भेटी अपुल्या, संध्येत रंगलेल्या सा-याच त्या क्षणाना, भूलवून सांज गेली ! साधे असे रहाणे हट्टी स्वभाव माझा फसवा तूझा नजारा शिकवून सांज गेली ! होतोच मी अडाणी आतून फाटलेला धागा अता उरी चा उसवून सांज गेली ! कितीदा आम्ही झुरावे कितीदा तूला स्मरावे तू उभी दारात अन फसवून सांज गेली !

कधी एकटीच भेटते पहाटेच्या किना-यावर धुक्याच्या वाळूत पाय पसरून बसलेली ! कधी बोच-या थंडीत माळावरल्या बॅगेतली, पांढरी शुभ्र शाल लपेटून बसलेली ! वेडं करते शहाणा करते पण आयुष्याचं चुकलेलं गणित उत्तराची अपेक्षा नसतानाही !