सावज !

जगाचा कारभार आटोपून सूर्य आपल्या घरी गेला
इतक्यातच या आईच्या कुशीत माझा जन्म झाला !

दिवस कधी पाहिलाच नव्हता, लख्ख प्रकाश माहितीच नव्हता
सोनियाच्या पावसात हा देह कधी न्हायलाच नव्हता !

चंद्राच्या चांदण्यात मार्ग शोधत राहिलो
धुरकटलेल्या रेषात ध्येय हुडकत फिरलो !

मग कळलं हा तर सारा नियतीचा खेळ
चन्द्र सूर्य काढ़ती इथे आपापला वेळ !

तेवढ्यात एक किरण माझ्या देहावर पडला
आणि विस्कटलेल्या हाडात चैतन्य होउन रमला !

मग कसं सार स्पष्ट झालं
सुर्व्यान रातीला गिळाल्याचं कळलं !

आताशा त्या चांदण्या दिसत नाहीत
पण चांदण कसं नीट आठवत
मनात कधी अंधार झाला की
तेच मला मार्ग दाखवत !